Rozdział 7.

Kilka dni później…

-Nareszcie myślałam, że już nigdy przez Ciebie nie dotrzemy do domu.- Lena rzuciła torby pełne zakupów i usiadła zmęczona na fotelu.

-Teraz to narzekasz, a kto mi niby obiecał przed wyjazdem mega zakupy- promieniała Sara.

-Nie myślałam, że potraktujesz to tak poważnie. Przypuszczałam że wpadniemy do pierwszego z brzegu sklepu, kupisz co chcesz i wrócimy do domu. Wiesz dobrze, takie sklepowe maratony mnie meczą -żaliła się dalej.

-Ciągle się zastanawiam ja Ty wytrzymujesz to bycie modelką, ciągłe przebieranie się w różne fatałaszki, stylizacje?

-Można się przyzwyczaić. Dobrze pamiętam, że po moje intensywnej, ale krótkotrwałej przygodzie z siatkówką właśnie modeling przywrócił mnie do pionu.

-Ja nie wiem co Ty widzisz w tym sporcie przecież to tylko przebijanie piłki przez siatkę.

-O nie!!! Sara nie zaczynaj znowu, wiesz, że to moja jedyna pasja, choć teraz mogę ją śledzić tylko jako widz.

-Przepraszam, pamiętam że dużo Cię to kosztowało. To co  może coś zimnego do picia? Jak na luty to piękna dziś pogoda.- Sara wybiegła do kuchni po chwili wróciła i wręczyła siostrze szklankę z sokiem bananowym.

-Masz jakieś plany na popołudnie?- zapytała Lenę.

-Będę leżeć i nic nie robić, o__O - poinformowała siostrę i jeszcze bardziej rozwaliła się na fotelu

-A myślałam, że miała byś ochotę iść na spacer ze swoją siostrzyczką- zrobiła minę typu „prosi” której ciężko było się oprzeć.

-Dobrze możemy iść, jak tak bardzo chcesz- zgodziła się.

W pokoju rozbrzmiał dźwięk komórki Leny. Dziewczyna spojrzała na wyświetlacz gdzie zobaczyła dwie litery M.W. uśmiechnęła się i wyszła z salonu by odebrać.

-Tak- powiedziała do słuchawki.

-Cześć! Dziś taki piękny dzień, może miała byś ochotę na kawę w towarzystwie przystojnego i zabawnego mężczyzny?

-Jaki Ty jesteś skromny…-roześmiała się. -Bardzo chętnie się na tę kawę wybiorę.

-No to się cieszę, to może za godzinę w LaCaz? Wiesz gdzie to jest?- zapytał.

-Tak wiem, to do zobaczenia!

-Pa!

Lena weszła do pokoju i zaczęła zbierać swoje zakupy. Sara bacznie się jej przyglądała.

-Hej! Czy mi się zdawało, czy Ty nie rozmawiałaś przypadkiem po polsku?

-A co Ty taka ciekawa? A nawet jeśli to co!?

-Ktoś do Ciebie dzwonił z Polski?

-Nie!- odpowiedziała i udała się do swojego pokoju. Sara podążyła za nią.

-Lena w tej chwili odpowiadaj kto do Ciebie dzwonił!?

-Święty Mikołaj! Przypominam Ci, że mam 19 lat i mogę robić co chcę i rozmawiać z kim chcę. Nie idę z Tobą na spacer idź sama, mam spotkanie! –zatrzasnęła Sarze drzwi przed nosem.

-Czemu ona mi musi zawsze tak matkować, ja się jej do życia nie  wtrącam. To że nasza własna rodzicielka zapomniała o Bożym świecie i pojechała do Australii za swoją młodzieńczą miłością i zostawiła swoje córki wcale nie stawia Sary w położeniu mojej zastępczej matki!! Czasami wolała bym mieszkać zupełnie sama, miała bym święty spokój. Nie będę teraz o tym myśleć, trzeba się przyszykować na randkę(to chyba jednak nie randka) z moim wymarzonym ideałem.

Lena nie miała za dużo czasu. Postawiła więc na naturalność. Włosy zostawiła rozpuszczone, oczy podkreślił maskarą, a na siebie włożyła czarne rurki i golf robiący za tunikę w morskim kolorze , który idealnie podkreślał jej niebieskozielone oczy. Gotowa, udała się na spotkanie.

***

Sny rodzą rzeczywistość.

***

-Co Ty tak zadowolony?- dopytywał się Łukasz, któremu też dopisywał humor. Od paru dni w końcu mógł w miarę normalnie się poruszać, kule i gips poszły w odstawkę, został tylko opatrunek uciskowy.

-Umówiłem się – poinformował go Winiarski.

-Znowu!! To będzie 4 laska w ciągu tych kliku dni. Michał czy Ty czasem się nie zagalopowałeś?- zapytał Kadziu.

-Nie ja trenuje, muszę przecież zostać mistrzem.

-Widzę, że Ci się spodobało, pamiętaj tylko się zabezpieczaj, no chyba, że chcesz zostać przedwcześnie tatusiem.

-Nie bój się, główka pracuje.

-To jak Ty znowu masz randkę, to może ja pójdę się przewietrzyć. Co będę tak siedział sam w domu.

-Widzę że jak Ci zdjęli ten gips to od razu wrócił dawny Kadziewicz.

-No ja myślę, teraz już nic mnie nie krępuje i nie ogranicza.

***

Po godzinie w kawiarni LaCaz…

-Jesteś jeszcze piękniejsza niż Cię zapamiętałem- pocałowała ją w policzek.

-Nie żartuj, wyglądam przecież normalnie- Lena speszyła się na te słowa i jego gest.

-Ale ja mówię prawdę- Michał wiedział, że gdy będzie ją kokietował to później mu się nie oprze.

- Boże ja tu chyba zaraz zemdleje, czy on musi się tak na mnie patrzeć tymi swoimi niebiańskimi oczami. On chyba mnie to tego jeszcze podrywa –myślała Lena.

-Chyba się nie rumienisz przez to że prawie Ci komplementy. Na pewno ciągle to słyszysz. Jak dla mnie możesz rumienić się dalej, słodko wtedy wyglądasz.

-Co on ze mną robi, ja nawet nie jestem wstanie się odezwać- użalała się nas sobą.

Sytuacje uratował kelner, który przyjął zamówienie na dwie kawy.

***

"....uważaj na marzenia....mogą spełnić się..."

***

-Przepraszam gadam i gadam. Jak było w Wenecji?- zapytał i przeszył ją wzrokiem.

-Bardzo piękne miasto, nawet o tej porze roku.

-A mogę wiedzieć byłaś tam prywatnie czy służbowo?

-Służbowo, miałam tam sesje do magazynu- powiedziała, a serce waliło jej tak mocno, że zastanawiała się czy tego nie słychać.

-Czyli jesteś modelką tak jak przypuszczałem- puścił jej oczko.

-Tak zajmuję się tym od dwóch lat, a Ty czym się zajmujesz?- zapytała „Tak jestem głupia, dokładnie wie czym się Michał zajmuje, ale udaje idiotkę, że nie wiem kim jest. A co jeśli weźmie mnie za napaloną fankę? Już chyba lepiej udawać że go nie znam.”

-Jestem sportowcem- zakomunikował.- Ale nie rozmawiajmy o mnie. Mieszkasz tu sama?

-Nie, razem z siostrą, wspiera mnie we wszystkim, ale czasami daje mi też popalić.

-To dobrze że masz tu bliska osobę, ja jestem tak samotny –ten tekst zawsze działał. - Tak w ogóle to dziękuje Ci że się ze mną spotkałaś, Twój partner pewnie nie był zachwycony?

-Nie mam nikogo-odpowiedziała zmieszana.

-Nie wierzę, taka atrakcyjna kobieta nie ma kogoś kto by się nią zaopiekował?- wyciągnął swoja rękę i zaczął gładzic ją po dłoni.

-Jakoś tak wyszło- odpowiedziała z wstydem. Boże on mnie dotknął, jego dłonie są takie ciepłe i mięknie, nie wytrzymam tego!

-To może temu zaradzimy i pocieszymy się nawzajem. Przy mnie na pewno nie będziesz się czuła samotna- druga jego ręka powędrowała na jej udo.- Jak chcesz to możemy pojechać do mnie i się zabawić.

-Co!!??- Lena momentalnie odsunęła się od niego i patrzyła zdumiona. Do cholery co on sobie wyobraża!!!

-No wiesz, taka mała nie znacząca przygoda, a daje tyle radości. Co Ty na to?- próbował dalej Michał.

-Przepraszam jeśli myślałeś że pójdę z Tobą do łóżka na pierwszym spotkaniu to się pomyliłeś!!- wstała i zaczęła zbierać się do wyjścia.

-Może być fajnie, zobaczysz, chodź ze mną- nie dawał za wygraną.

-Wydaje Ci się, że skoro nazywasz się Winiarski i jesteś gwiazdą reprezentacji to rzucę Ci się od razu w ramiona, bądź wskoczę do łóżka. Grubo się myślisz!!- wykrzyczała i wybiegła z kawiarni. -Dupek, palant erotoman!!!

-Co jest do cholery!- Michał siedział zdezorientowany po tym co przed chwilą usłyszał. Ona wiedziała dobrze kim ja jestem, a ja odstawiłem przy niej takiego matoła. Trudno wydawało się że będzie miło.

***

Gdy zaczął się ten sen było pięknie jak w romansie, tylko dlaczego skończyło się koszmarem??

***

Gdzieś nad jeziorem…

-Przepraszam, czy mogę się dosiąść?- zapytał łamany włoskim.

-Tak- odpowiedziała zadowolona. Dziś nic nie było wstanie zepsuć jej humoru nawet niedawny wybuch Leny. Wpadła na pomysł żeby porozmawiać z tym nieznajomym.

-Widzę że Pan nie jest rodowitym Włochem, to co powie Pan żebyśmy porozmawiali po angielsku, będzie łatwiej- zaproponowała.

-Dziękuje spadła mi Pani z nieba. Jestem we Włoszech pół roku i nie do końca opanowałem ten język- przeszedł na płynną angielszczyznę.

-No tak, to słychać, ale z czasem się Pan wprawi- pocieszyła go.

-Gdybym miał taką piękna nauczycielkę jak Pani to pewnie przyszło by mi to z łatwością. Włoszki to najpiękniejsze kobiety na świecie. -poszczęściło mi się dzisiaj.

-Zabawne ja zawsze słyszałam, że to Polki są najpiękniejsze- zaczęła się zastanawiać jakiej narodowości jest ten mężczyzna- Niemiec, Anglik.

-Też prawda, ale Pani jest wyjątkowa- ciągnął dalej.

-Ja dobrze wiem czemu jestem wyjątkowa –odpowiedziała uśmiechając się zagadkowo.

-Co pani sugeruje?- zapytał.

-Jestem rodowitą Polką!- roześmiała się na cały głos.

-O Boże! Jak mogłem nie poznać!!- powiedział już po polsku.

Dziewczyna była zaskoczona gdy usłyszała swój ojczysty język.

-Jesteś Polakiem!! Ale zbieg okoliczności. Nie masz w ogóle akcentu- powiedziała.

-Ty też nie- zakomunikował. - Co taka piękna dziewczyna robi wśród Włochów?

-Pracuję jako makijażystka, obsługuje pokazy mody. A Ty?

-Ja chwilowo jestem na przymusowym chorobowym- powiedział i pokazał swój opatrunek na stopie.

-Co Ci się stało?

-Wypadek przy pracy. Stopa z przeciążenia się rozsypała, ale już jest lepiej.

-To pewnie niebezpieczne?- zaciekawiło ją to.

-W naszym zawodzie kontuzje są wpisane w codzienność. Ja jestem sportowcem przyjechałem tu na kontrakt, ale długo się nie nagrałem, bo po mistrzostwach wszystko wziął szlag.

-Jak sport uprawiasz? -zapytała.

Już miał odpowiedzieć, gdy rozmowę przerwała melodia wydobywająca się z wnętrza torebki.

-Przepraszam, sprawdzę kto.

-Jasne nie ma sprawy.

Zobaczyła, że dzwoni Lena.

-Musze odebrać

-Ok.

***

-Słońce coś się stało?- zapytała, a po drugiej stronie usłyszała płacz.-Proszę Cię powiedz co się dzieje? –zdenerwowała się w najlepsze.

-Sara przyjedź, potrzebuję Cię –wychlipała do słuchawki.

-Gdzie jesteś?

-W domu- powiedziała i rozłączyła się.

***

-Kurwa!

-Czy to coś złego? -zapytał zmartwiony.

-Nie wiem, chyba tak. będę musiał już iść. Miło było Cię poznać. Przepraszam nawet się nie przedstawiłam. Jestem Sara. Może jeszcze kiedyś się tutaj spotkamy.

-Ja jestem Łukasz. Mi tez było miło.

Patrzył na dziewczynę, która szybko zmierzała w kierunku postoju taksówek. Był bardzo zaskoczony, że spotkał tutaj w Trento, Polkę .Teraz kiedy interesowały go wyłącznie Włoszki na jego drodze stanęła ona. Ciekawe czy to był przypadek czy przeznaczenie?

***

"Kimkolwiek jesteś i dokądkolwiek zmierzasz i tak wrócisz do punktu wyjścia. Możesz oczywiście uciekać przed swym przeznaczeniem. Możesz bronić się przed życiem rękoma i nogami, ale pętla przyczynowo skutkowa i tak wchłonie Cię w swoje odmęty. "

***

  

Teraz zastane pewnie kilkakrotnie zabita za to że tak a nie inaczej potoczyło się spotkanie Leny i Michała. Wiem że obawiałyście się żeby Michał tego nie spieprzył i wszystko poszło dobrze ale życie to nie bajka więc trzeba namieszać. Na osłodę jest za to spotkanie Kadzia z Sarą.

Jest to najdłuższy rozdział jaki napisałam, muszę powiedzieć że nawet się z nim tak nie męczyłam choć pisałam o nie przyjemnych wydarzeniach. Mam już pomysł na kilka najbliższych rozdziałów, teraz tylko trzeba je przelać na papier, a raczej na monitor.

Pewna osoba mnie zapytała czemu tak mało jest Winiara w tym opowiadaniu inna znowu, że jest za mało Łukasza. Odpowiem tak: Jest to opowiadanie o całej trójce bohaterów i niektóre rozdziały będą poświęcone bardziej jednym bądź drugim.